Անդրադառնալով ողջամիտ ժամկետների խախտման հարցին և այս առնչությամբ ՄԻԵԴ-ի կայացրած վճիռներին՝ Պետրոսյանն ասել է․ «Երբ ՄԻԵԴ-ը ճանաչում է որևէ հոդվածի խախտում, պետությունը պարտավորվում է ոչ միայն դիմումատուի հետ կապված իրականացնել անհատական պաշտպանության միջոց, այլ առաջին հերթին պետք է ձեռնարկի ընդհանուր միջոցներ, որոնց պետք է կանխարգելվեն հետագայում համանման խախտումները»։ Բանախոսը նշել է, որ պետության այս պարտականությունը ուղղակիորեն բխում է Մարդու իրավունքների եվրոպական կոնվենցիայի պահանջներից։ Այս տեսանկյունից Կառավարությունը պարբերաբար ներկայացնում է գործողությունների ծրագրեր և զեկույցներ Նախարարների կոմիտե, որը վերահսկողություն է իրականացնում վճիռների կատարման նկատմամբ՝ ցույց տալով այն քայլերը, որ ձեռնարկում է այս դեպքում գործի ողջամիտ ժամկետի քննության խախտումները կանխարգելելու համար։
Պետրոսյանն անդրադարձել է նաև ԻԶՊՀ հետազոտությամբ հայտնաբերված խնդիրներին․ «Մենք իրականացրել ենք հետազոտություն Կոնվենցիայի 6-րդ հոդվածի խախտումների մասով ընդհանուր միջոցների կիրառման վերաբերյալ։ Ողջամկիտ ժամկետների խախտման մասով արձանագրել ենք, որ թե՛ օրենսդրական, թե՛ իրավակիրառ պրակտիկայում այս խնդիրը շարունակում է կրել համակարգային բնույթ։ Օրենսդրական մակարդակում արձանագրել ենք մի քանի խնդիրներ, որոնք այսպես թե այնպես խոչընդոտում են ողջամիտ ժամկետում գործի արդյունավետ քննության իրականացումը։ Իրավակիրառ պրակտիկան ցույց է տալիս, որ փաստացի տարիներով քննվող գործերով արդեն իսկ առկա է ողջամիտ ժամկետի խախտման խնդիր։ ՄԻԵԴ ներկայացնելու դեպքում ամենայն հավանականությամբ կճանաչվի նույն խախտումը պետության նկատմամբ»։
Հարցին, թե արդյոք Նախարարների կոմիտեն չի անդրադարձել կատարման բավարար կամ ոչ բավարար լինելու, Պետրոսյանն ասել է․ «Կան գործեր, որ այս պահին էլ ընթացքում է կատարման նկատմամբ վերահսկողությունը, ներկայացվում է այդ մասով հետևողականորեն ձեռնարկվող քայլերի վերաբերյալ ինֆորմացիա, այդ թվում՝ այդ ընթացքում ընդունվող օրենսդրական փոփոխություններ, դատական պրակտիկայիում զարգացումներ»։ Ակնհայտ է, սակայն, որ այդ բոլոր քայլերը բավարար չեն, քանի որ անկախ նրանից, թե ինչ պատճառով է խախտվում անձի արդար դատաքննության իրավունքը ողջամիտ ժամկետի մասով, պետության պարտավորությունն է կազմակերպել իր դատական համակարգն այնպես, որ այդ իրավունքը չխախտվի։
Պետրոսյանն էական է համարել այն դեպքերը, երբ նիստերի միջակայքը կարող է լինել վեց ամսից մինչև մեկ տարի։ «Գործի քննության ժամկետների վիճակագրություն ունենալը կարևոր գործոն է խախտումներն արձանագրելու տեսանկյունից․ թեպետ Դատական օրենսգրքով կա նման պահանջ, սակայն այն չի վարվում և հրապարակվում», - ասել է փաստաբանը՝ հավելելով, որ օրենսդրությունը ևս խնդրահարույց է ձևակերպում պահանջը՝ վիճակագրությունը սահմանելով ըստ նիստերի քանակի և տեղության՝ բաց թողնելով նիստերի միջև ընկած ժամանակահատվածը, ինչը թույլ չի երբևէ իրական պատկեր ստանալ։
Անդրադարձ է կատարվել նաև արդյունավետ պաշտպանության միջոցների հարցին։ Դատավորին կարգապահական պատասխանատվության ենթարկելը չի կարող համարվել այդպիսին․ «ՄԻԵԴ տեսանկյունցից ևս դատավորին կարգապահական պատասխանատվության ենթարկելը չի համարվում այս տեսանկյունից արդյունավետ պաշտպանության միջոց․ այդպիսին կհամարվեր, եթե հանգեցներ անձի իրավունքի վերականգնմանը»։
