Անդրադառնալով 1995 թ․-ին ընդունված Սահմանադրությանը՝ Գյուրջյանը նշել է, որ այդտեղ չկար դատավորների անկախության երաշխիքների վերաբերյալ բացված համակցություն, որը արդեն լրացվեց 2015 թ․-ի սահմանադրական փոփոխություններով։ Արդարադատության խորհուրդը կազմված էր 14 անդամից՝ նշանակվող նախագահի կողմից․ «Սա թույլ էր տալիս մի վիճակ, որի դեպքում դատավորների անկախությունը երաշխավորելուն կոչված մարմինը կարող էին անմիջական կախվածության մեջ լինել մեկ անձից»։ Հանրապետության նախագահն ի պաշտոնե գլխավորում էր այս մարմինը, իսկ արդարադատության նախարարը և գլխավոր դատախազն այս մարմնի անդամ էին, ինչը ևս չի կարող դրական համարվել այս ինստիտուտի անկախության տեսանկյունից։
ՍԴ-ն ևս ուներ լիազորությունների բավական նեղ շրջանակ․ ընդամենը չորս սուբյեկտ կարող էր դիմել՝ նախագահ, պատգամավորների մեկ երրորդ, պատգամավորների և նախագահների թեկնածուներ և Կառավարություն՝ օրենքների, միջազգային պայմանագրերի սահմանադրականության հարցերով, ընտրությունների արդյունքների, նախագահի համատեղելիության և այլ հարցերով։ Հետագայում 2005 թ․-ին այս ցանկն ընդլայնվեց, և ՍԴ դիմելու իրավունք ստացավ յուրաքանչյուր անձ։
2015 թ․-ի սահմանադրական տեքստը ֆորմալ առումով բարելավել է դատավորների անկախության երաշխիքները․ «Եթե նախկինում դատավորների նշանակման և լիազորությունների դադարեցումն առկախված էր մեկ անձից, ապա այժմ նախագահի նշանակման գործառույթը ձևական է, իսկ դադարեցման լիազորությունը փոխանցվել է ԲԴԽ-ին։ Խնդիր ունենք մարմնի ձևավորման և դրան վստահելու տեսանկյունից՝ հաշվի առնելով այն, որ խորհրդարանական մեծամասնության ձայները բավականացնում են, որ իր ուզած թեկնածուին ընտրի ԲԴԽ կամ այլ անկախ մարմնի անդամ», -«ՀՀ Սահմանադրությունը և դատական իշխանությունը» թեմայով փորձագիտական քննարկման ընթացքում նշել է Իրավունքի զարգացման և պաշտպանության հիմնադրամի ներկայացուցիչ Դավիթ Գյուրջյանը։
Անդրադառնալով Վճռաբեկ դատարանի և Սահմանադրական դատարանի միավորման հարցին՝ Դավիթ Գյուրջյանը նշել է, որ այս մոտեցումը չպետք է լինի ֆորմալ, այլ դառնա համակարգային փոփոխություն, ինչը կնպաստի հակասող վճիռների և դրանց կիրարկման խնդրի լուծմանը։ Երկու ատյաններն իրար միացնելը պետք է ունենա իմաստ․ օրինակ՝ պրակտիկայում հաճախ կա խնդիր, երբ ՍԴ-ի և Վճռաբեկ դատարանի իրավական դիրքորոշումների միջև հակասություններ են առաջանում։ Հաճախ ՍԴ-ն տալիս է նորմի սահմանադրական մեկնաբանություն, սակայն Վճռաբեկ դատարանը և այլ ատյաններ չեն իրականացնում այն։
«Երբ մենք ունենք սահմանադրական արդարադատությունն իրականացնող առանձին ատյան՝ Սահմանադրական դատարան, ստիպված ենք դատական այլ ատյաններում քննարկել հիմնականում փաստերի և իրավունքի մեկնաբանության հարցեր, սակայն ոչ օրենքների սահմանադրականության խնդիրը, այնինչ շատ հաճախ մյուս բոլոր հարցերն ածանցվում են սրանից»,-մատնանշել է Գյուրջյանը։ Նման բարեփոխում անելու դեպքում պետք է որոշվի նաև ստորադաս ատյանների՝ սահմանադրական արդարադատություն իրականացնելու իրավասությունը․ «Միայն այս պարագայում իմաստալից կլինի նման փոփոխությունը»։
