Անդրադառնալով Հայաստան-ԵՄ Համապարփակ և ընդլայնված գործընկերության համաձայնագրին՝ Պետրոսյանը նշել է, որ այն միտված է ՀՀ օրենսդրության և իրավակիրառ պրակտիկայի մոտարկմանը եվրոպական չափանիշներին։ Կառավարությունը մշակել է իր գործողությունների ճանապարհային քարտեզը, որի շրջանակներում պետք է իմպլեմենտացվի այս համաձայնագիրը։ Քաղաքացիական հասարակության մի շարք կազմակերպություններ մշտադիտարկում են կատարում համաձայնագրի իրականացման նկատմամբ․ «Մեր կազմակերպությունը ևս այս նախաձեռնության անդամ է, և մենք մի քանի ոլորտ ենք դիտարկում՝ ընտրական օրենսդրություն, տեղեկատվության ազատություն, քրեական դատավարության բարեփոխումներ»։
Որո՞նք են այն գործողությունները, որոնք պետությունը պետք է անի՝ այս բնագավառում իր հանձնառությունը կատարած լինելու համար։ Ըստ բանախոսի՝ տեղեկատվության ազատության իրավունքը երաշխավորված է թե՛ մեր Սահմանադրությամբ, թե՛ օրենքով։ Նախատեսված են բավականին առաջադեմ պահանջներ և պարտականություններ պետական մարմինների համար, որոնք պետք է կարճ ժամկետներում տրամադրեն պահանջվող տեղեկությունները, պրոակտիվ հրապարակեն հանրային նշանակություն ունեցող կարևոր տեղեկատվությունը։ Այնուամենայնիվ, պրակտիկայում այս իրավունքի իրացումը բավարար մակարդակի վրա չի գտնվում, բավական թերի է նաև պատասխանատվության համակարգը։
Եթե տեղեկատվության տրամադրումը մերժվում է, այն կարող է բողոքարկվել դատարան։ Պրակտիկան ցույց է տալիս, որ ամբողջ դատական գործընթացը տևում է շատ երկար՝ մեկից չորս տարի․ «Եթե նույնիսկ վերջում հասնում ես դրական արդյունքի, ապա այդ տեղեկատվությունն արդեն հնացած է և արդիական չէ։ Ակնհայտ է, որ սա հենց այն դեպքն է, երբ օրենսդրությամբ պետք է սահմանվեն հստակ սեղմ ժամկետներ այդ հայցերը քննելու համար, հակառակ դեպքում այս դատական պաշտպանության միջոցը դառնում է անարդյունավետ»։ Պետրոսյանը կարևորել է արտադատական մարմնի ստեղծումը․ «Մենք չունենք տեղեկատվության վեճերով զբաղվող մարմին։ Սահմանադրությամբ պետք է նախատեսվի օմբուդսմենին հավասար անկախության և գործունեության երաշխիքներ ունեցող պետական մարմին, սակայն, ի տարբերություն օմբուդսմենի, այն պետք է ունենա իմպերատիվ լիազորություն, այսինքն՝ կարողանա պարտադրել կոնկրետ մարմնին տրամադրել տվյալ տեղեկատվությունը»։
Խոսելով պետական-ծառայողական գաղտնիքի բնագավառի խնդիրների մասին՝ Գենյա Պետրոսյանը կարևորել է անկախ մարմնի կողմից վերահսկողության իրականացումը․ «Այստեղ կան գերատեսչական շահեր, ուստի անհրաժեշտ է անկախ վերահսկողություն»։
Պրոակտիվ տեղեկությունների ցանկի ընդլայնումը պետք է հանգեցնի նրան, որ հարցումների անհրաժեշտությունը զգալի կնվազի․ «Ամենակարևոր հարցերից է գաղտնազերծված տեղեկատվության հրապարակումը․ երբ ինչ-որ տեղեկություն գաղտնազերծվում է, քաղաքացին չի տեղեկանում դրա մասին։ Ակնհայտ է, որ դա ունի հստակ հանրային կարևորություն։ Այս պրոակտիվ հրապարակվող տեղեկությունների ցանկը պետք է համալրվի․ առնվազն պետք է լինի ծանուցում, որ տվյալ տեղեկությունը գաղտնազերծվել է, և քաղաքացին կարողանա հայցել այն։
Ըստ Պետրոսյանի՝ պետական գաղտնիքի մասին օրենսդրական ակտը ընդունվել է 90-ականներին և բովանդակային լուրջ փոփոխությունների չի ենթարկվել։ Այն թույլ է տալիս հայեցողաբար սահմանափակել տեղեկատվությունը և առանց կոնկրետ հիմնավորումների դասել գաղտնի տեղեկության շարքին։ Անդրադառնալով շրջանառվող նախագծին՝ Պետրոսյանը ասել է, որ այն ևս անպատասխան է թողնում իրենց բարձրացրած հարցերը։
Խնդրահարույց համարելով գաղտնիության աստիճանների և ժամկետների կարգավորումները՝ Պետրոսյանը շեշտել է․»Չունենք բավարար օրենսդրական հիմք, որը կպարտավորեցնի պետական մարմնին հստակ հիմնավորելու տեղեկությունը պետական գաղտնիքի շարքին դասելու անհրաժեշտությունը»։
Մեկ այլ խնդիր են գաղտնագրման ենթակա տեղեկությունների ընդլայնված գերատեսչական ցանկերը, որ սահմանում է պետական մարմինը և սկսում կիրառել։ Այս ցանկերը հաճախ գաղտնագրված են․ թեպետ ՍԴ-ն գտավ, որ դրանք պետք է լինեն բաց, օրենքը փոփոխվեց, սակայն այնպիսի ձևակերպում արվեց, որը հնարավորություն է տալիս ամբողջ ցանկը փակ պահել։
Ինչ վերաբերում է ընտրական օրենսդրության բարելավմանը, ապա Պետրոսյանը կարևորում է դիտորական կազմակերպությունների իրավասուբյեկտության հարցը․ «Դիտորդական կազմակերպությունները պետք է հնարավորություն ունենան բողոքարկելու ընտրական հանձնաժողովների որոշումները, գործողությունները նաև այն դեպքերում, երբ ընդհանուր ընտրական խախտումներ են արձանագրվում»։
