Ազգային ժողովում Հայաստանի Հանրապետության դատական օրենսգրքի փոփոխությունների շուրջ տեղի ունեցող հանրային լսումների ժամանակ մեր հիմնադրամի ներկայացուցիչ Դավիթ Գյուրջյանը խոսել է նախագծի առանցքային թերությունների մասին, որոնք միաժամանակ չեզոքացնում են առկա դրական կարգավորումները, ինչպիսիք են դատավորների նշանակման և առաջխաղացման գործընթացների, նրանց կարգապահական պատասխանատվության ենթարկելու վարույթների թափանցիկության բարձրացումը, ինչպես նաև հայտարարագրման պահանջների խախտման համար կարգապահական պատասխանատվության սահմանումը: Այս ամենը, սակայն, որևէ կապ չունի վեթինգի հետ։
Որպես Հայաստանի Հանրապետության դատական համակարգում առկա բազմաթիվ համակարգային խնդիրների լուծում՝ Դավիթ Գյուրջյանը կարևորել է համապարփակ վեթինգի իրականացումը:
«Գործադիր և օրենսդիր իշխանության՝ դատական բարեփոխումների նախաձեռնման հարցում հապաղելու, այդ բարեփոխման սկիզբը մասնավոր դատական վարույթներում տեղի ունեցող իրադարձություններով պայմանավորելու, իսկ նախաձեռնելու պարագայում էլ իրական արմատական բարեփոխման ճանապարհով գնալուց խուսափելու արդյունքում այսօր ունենք մի իրավիճակ, երբ հետհեղափոխական Հայաստանում Յուրիկ Իսկոյանի նման դատավորը, որի կայացրած մեղադրական դատավճիռը շատ չի տարբերվում համատիրության տեղեկանքից, կամ հանրային գերակա շահի, մարտի մեկի և այլ գործերով տիպային վճիռներ կայացրած դատավորները շարունակում են պաշտոնավարել, Արթուր Մկրտչյանի նման տխրահռչակ դատավորը ոչ միայն շարունակում է պաշտոնավարել, այլև նշանակվում է Երևան քաղաքի դատարանի նախագահ, իսկ Ռուբեն Վարդազարյանը՝ հայտնի իր՝ նախկին իշխանություններին անմնացորդ հավատարմությամբ և օպերատիվ-հետախուզական գործունեության միջոցառումների միջնորդությունների «101 տոկոսը» բավարարելով, նշանակվում է ԲԴԽ նախագահ», - ասել է Գյուրջյանը:
Նա եզրակացրել է, որ այս պայմաններում ակնհայտ է՝ քննարկման դրված նախագիծը ի զորու չէ լուծելու այսօր մեր դատական համակարգում առկա խնդիրները և չի կարող որևէ կերպ փոխարինել կամ լրացնել վեթինգի անհրաժեշտությունը:
